Het leven moet mij niet meer en ik hoef het leven niet meer. Ik hoorde het een jongen zeggen op tv. Iemand met nog een leven voor zich. Hij had euthanasie gevraagd, omdat hij het leven niet meer zag zitten. Omdat hij psychisch uitbehandeld was. Het was een gesprek met zijn moeder, over hoe zij dat allemaal meemaakte. Een aangrijpend gesprek.
Ik was geraakt door de uitspraak van die jongen over het leven. Voelde me mede schuldig, omdat we het als samenleving zover hebben laten komen. Heb het gevoel dat hij niet de enige is, maar dat er meer jonge mensen met dat zelfde gevoel rondlopen, met diezelfde doodwens. Omdat ze het leven niet meer hoeven, geen uitzicht meer hebben. Het laat mij achter met de vraag, waar het fout is gegaan.
Is er nog wel iemand die een luisterend oor heeft voor al die jongeren, voor wie het leven tegenzit, die het moeilijk hebben, die zich mogelijk niet gehoord voelen? Begrijpen we ze nog wel. Of berusten we erin? Hoe gaan we in de kerk met die jongeren om, weten we wie ze zijn, kennen we ze, luisteren we naar ze? Hoe serieus nemen we ze?
Hij had euthanasie gevraagd, omdat hij het leven niet meer zag zitten. Daar kun je samen een ethische discussie over opzetten. Mag het wel van God? Ben je voor of ben je tegen. Maar op dat moment zijn we met onszelf bezig en zijn we de mens achter de vraag kwijt, luisteren we niet meer naar hem. Hebben we die mens verstopt achter een ethische dilemma.
Gelukkig mogen we weten dat God van mensen houdt, altijd een luisterend oor heeft en nooit iemand afwijst. Wie je ook bent, wat je ook gedaan hebt en hoe je ook in het leven staat. O ja, ik wil er ook mijn best voor doen!