Dat wordt weer zo'n dag met allemaal goedbedoelde adviezen over het werk. Hoeveel van die cursussen en trainingen heb ik ooit al gehad. En wat deed je er mee? Ben ik er door veranderd? Nou ja, er kon er nog wel eentje bij. En och, zolang er maar koffie is en de lunch goed verzorgd is. Met die gedachte ging ik 's morgens op weg naar het Hospice voor de cursus 'De Bedoeling'. 

Communiceren met hem lukt niet meer. Hij heeft Parkinson. Af en toe beweegt zijn mond, alsof hij wat wil zeggen. Maar er komt geen woord uit. Ik zit bij hem, het is als of hij wat wil zeggen. Ik doe mijn best om te luisteren, hem te begrijpen. Maar het lukt niet.

Ik wou dat ik kon geloven. Het was de verzuchting van een jonge vrouw die naast mij zat. Haar leven liep naar het einde. Maar, vroeg ik haar, waarom zou je dan willen geloven. Nou, zei ze, ik ga dood en ik ben best een beetje bang. Ik ben jaloers op die gelovige mensen, die zekerheid hebben en erop vertrouwen dat het na de dood goed met ze komt. Het was even stil tussen ons. Dat geeft mij even de gelegenheid te zeggen, dat de vrouw mij wel kende, maar niets wist van mijn achtergrond en dus niet wist dat ik dominee was. dat ze die vraag juist aan mij stelde, was voor mij meer dan een toevalligheid.

Een kerkhof, een dodenakker. Een plek van loslaten en van verdriet, waar we afscheid nemen van onze geliefden. Waar we onze doden weer teruggeven aan de aarde. Ik loop langs rijen van graven met allemaal teksten en namen. Jongeren en ouderen, de dood kent geen leeftijdsgrens. De dood lijkt hier te heersen, het laatste woord te hebben. Al lopend vraag ik me af, hoe vaak ik de laatste jaren aan zo'n graf heb gestaan. Woorden van hoop heb mogen spreken over een nieuwe hemel en een nieuwe aarde. Hoe vaak heb ik met nabestaanden aan zo'n graf gebeden. En dan ineens zie je het staan op zo'n steen. ”Dan zingt mijn ziel tot U, o Heer mijn God, hoe groot zijt Gij”. Woorden die ineens bij me binnenkomen. Hier midden op het kerkhof, midden in het rijk van de dood, klinkt een lofprijzing op Gods grootheid. Hier wordt een dikke vinger tegen de dood opgestoken. Niet jij hebt het laatste woord. God is groter. Waar klinken deze woorden mooier dan juist hier. Hoe groot zijt Gij. Ik pink een traan weg en vervolg met blijdschap mijn weg.

Ik stond bij de deur en keek een schone, opgeruimde kamer binnen. Het bed was netjes opgemaakt met een mooie sprei er over heen. De kamer was leeg. Klaar om een nieuwe gast te ontvangen. Gisteren lag er nog iemand in dat bed. Een vrouw, ze was ziek, wist dat haar einde kwam. Vannacht is ze overleden.

Ik sta bij hem te kijken. Een paar weken was hij bij ons. Het laatste stukje van zijn levensweg mochten we hem verzorgen. Dagelijks zat hij gezellig bij ons aan tafel te eten. Op vrijdag at hij een lekkerbekje. Daar genoot hij zichtbaar van. Hij was altijd blij en dankbaar. Z'n familie was kind aan huis. Ook voor hun mochten we er zijn. Vannacht is hij rustig overleden. Ik sta bij hem, kijk naar hem, hij straalt rust uit. Alsof er een kleine lach om z'n mond speelt en hij zeggen wil, 't is goed zo. Straks wordt hij opgehaald. Dan nemen we afscheid van hem en van zijn familie. Dan is het bed weer leeg, in afwachting van een nieuwe gast. Leven en dood, ze liggen in een hospice dicht bij elkaar.