Dagelijks zie ik op televisie het geweld in het Midden-oosten. Doden, gewonden, ontheemden. Onschuldige mensen die nog steeds ergens gegijzeld worden en waarvan niemand weet of ze nog in leven zijn. Joden, Palestijnen, Arabieren. Mensen zoals ik, door God geliefd. Christenen en moslims, geloven die dwars door al die bevolkingsgroepen lopen. En één ding wordt opnieuw duidelijk, oorlog kent alleen verliezers. Ik zie, als gevolg van dat alles, een verdeelde samenleving, toenemende verdeling binnen het christendom, toenemende Jodenhaat en groeiende afkeer van Moslims.
Ik volg het nieuws, om een beetje op de hoogte te blijven. Maar dan wordt mij ineens vertelt, dat wat ik op het nieuws zie en hoor gekleurde informatie is, niet objectief. Hoe moet ik, als gewoon mens, nou weten wat wel en wat niet klopt, welke informatie is ingekleurd. Hoe objectief of gekleurd zijn al die christelijke, op Israël gerichte, instellingen. Zij hebben de bijbel waaruit ze leren. Maar diezelfde bijbel gebruiken andersdenkende christenen ook.
Ik ben geen theoloog, ik heb een beetje theologie geleerd. Ik weet niet wat ik er van denken moet, wat ik geloven moet.
Moet ik als christen de kant van Israël kiezen, omdat dat Gods volk zou zijn, omdat Jezus een Jood was? Wat is goed en wat is niet goed? Ik worstel ermee. Luister naar gerespecteerde theologen, lees wat zij schrijven. Maar ook zij hebben verschillende, bijbels onderbouwde, standpunten.
Ik vraag me af, als je Gods volk bent, waarom wordt dat dan niet zichtbaar in hoe je handelt. Jezus leerde ons, dat je de andere wang moet toekeren, je vijanden moet liefhebben en moet bidden voor wie je vervolgen. Dat je geweld niet met geweld moet beantwoorden, want dat leidt alleen maar tot een spiraal van geweld. Precies wat je daar ziet gebeuren.
Struikelend en vallend probeer ik zo te leven als Jezus leerde. Het lukt me niet altijd. Ik wil mee kunnen voelen met al die mensen, voor wie het leven moeilijk is, die te lijden hebben onder dat oorlogsgeweld. Ongeacht wie ze zijn of wat hun achtergrond is. Jood of heiden.
Het enige wat ik kan doen met mijn worsteling is mijn toevlucht bij God zoeken. Hij is mijn sterkte, mijn houvast. Ik mag bidden voor al die mensen en kinderen die te lijden hebben onder dat oorlogsgeweld. Bij Hem hoef ik niet alles te weten, geen keuzes te maken. De enige keuze die ik mag maken, is mijn geloof in Hem. Bij God kan ik terecht met al mijn twijfels, onzekerheden en niet weten. Dat geloof, die zekerheid neemt niemand mij af. Geef vrede, Heer, geef vrede.