HEB JE NOG WEL PLEZIER IN JE WERK?

Die vraag kreeg ik zomaar ineens door iemand gesteld. Mijn eerste reactie was, dat ik mijn werk natuurlijk leuk vond. Ik werkte in die tijd bij de Rabobank, al bijna vijfentwintig jaar. Eerst in de administratieve sector. Later, toen mij die vraag werd gesteld, was ik druk in de automatisering en de informatievoorziening.

Tuurlijk vond ik mijn werk leuk …. tenminste …. of misschien toch minder leuk dan ik zou willen? Die vraag werd ineens een confrontatie met mezelf, met iets dat ik diep in mezelf had weggestopt. Mijn gevoelens werden door die vraag ineens overhoop gehaald, maakte me onrustig. Want ik ontdekte dat diep in mijn hart allang dat gevoel leefde, van geen plezier meer hebben in je werk. 

Verschillende reorganisaties, fusies, veranderende werkomstandigheden hadden hun tol geëist. Het werk was veranderd, die coöperatieve sfeer die er eerst was, was verzakelijkt. Ik heb het allemaal meegemaakt. Van de klant die aan de balie kwam om geld op te nemen en je nog gewoon een bonnetje moest schrijven. Tot de geautomatiseerde systemen, die alles deden. Ik heb het meegemaakt, de hal van de bank als sociale ontmoetingsplek, waar de mensen hun betalingen kwamen doen, tot de zakelijke bankhal, waar je alleen maar op afspraak terecht kom. De bankhal was overgenomen door de kredietadviseur en de beleggingsspecialist. Er was minder tijd voor de mensen, tenminste in mijn beleving. Mensen werden naar buiten gestuurd, daar was de geldautomaat. En moesten hun betalingen doen met de computer.

Nee, ik vond mijn werk niet meer leuk. Maar ja, het was een tijd waarin je blij mocht zijn dat je werk had en ook had ik in die tijd mijn leeftijd niet mee om nog te veranderen. Ik was al bijna vijftig jaar. Wie zat er nog op mij te wachten. Je moet niet je oude schoenen weggooien voor je nieuwe hebt, zei ik tegen de vragenstelster. Ik kon toch niet zomaar stoppen met werken. Ik had een gezin te onderhouden, rekeningen moesten betaald worden. 

SOMS IS HET BETER OM EERST JE OUDE SCHOENEN WEG TE GOOIEN, OM DAARNA OP ZOEK TE GAAN NAAR NIEUWE SCHOENEN.

Een verrassende reactie. Woorden die aankwamen, mij raakten in mijn calvinistische ziel. Ik hield van zekerheid, was niet iemand die risico's durfde te nemen. Kort tevoren had ik dat eens gedaan. Een klein bedrag geïnvesteerd in aandelen, gewoon om te proberen. Het heeft me heel wat slapeloze nachten gekost. Nee, ik ben niet in de wieg gelegd om risico's te nemen.

En deze reactie vroeg wel heel veel lef en durf. Zomaar je werk neerleggen, je zekerheden achter je laten en op zoek gaan naar iets nieuws. Een onzekere toekomst voor je. Ik heb het gedaan, mijn oude schoenen weggegooid. De deur ging achter mij dicht. Er was geen weg meer terug. De eerste stap naar een andere toekomst was gezet. Er brak een tijd aan waarin ik steeds meer de impact zou gaan ervaren van die woorden, eerst je oude schoenen weggooien. Ik moest op zoek naar nieuwe schoenen of de rest van mijn leven op blote voeten lopen.

LOPEN ZONDER SCHOENEN

Ik moet je eerlijk zeggen, toen ik voor het eerst op blote voeten liep, gaf me dat een enorm gevoel van bevrijding. Eerst wat onwennig, maar geleidelijk aan kreeg ik dat sensationele gevoel. Van de wereld aan de onderkant van je voeten voelen. Het voelde alsof die dwangbuis waarin ik die hele tijd ongemerkt had gezeten, ineens was afgelegd en ik me weer vrij kon bewegen. De eerste stapjes nog wat onwennig, wat voorzichtig. Ik voelde me weer jong, alsof ik weer net van school kwam en opnieuw een beroepskeuze moest maken. De wereld leek aan mijn voeten te liggen, niets was onmogelijk. Je voelt hoe mensen naar je kijken, soms een beetje meewarig. Ze vinden het misschien wel een beetje onverantwoord. Als dat allemaal maar goed gaat. Waar begint hij aan! Maar lopend op mijn blote voeten merkte ik daar niets van, zag die mensen niet eens. Ik genoot van mijn vrijheid. Van dat aardse gevoel aan mijn blote voeten. De zoektocht naar nieuwe schoenen was begonnen. En al snel liep ik op de eerste steentjes, kwam ik obstakels tegen, was het zoeken moeilijk en werd mijn vertrouwen op de proef gesteld. Maar … er was geen weg terug, die deur was definitief gesloten. Ik kon maar één kant uit, vooruit. En dat kon alleen maar door al die tegenslagen, al die obstakels te overwinnen. Er waren genoeg momenten, dat ik weer verlangde naar mijn oude schoenen. Had ik die nog gehad, dan had ik al die tegenslagen en obstakels op mijn weg nooit overwonnen.

ZOEKEN NAAR NIEUWE SCHOENEN

En toen kwam op die bewuste dag die vraag van een beroepskeuze-adviseur, heb je er wel eens aan gedacht om dominee te worden. Zomaar ineens, onverwacht. Een vraag die binnenkwam. Want nee, daar had ik nog nooit over gedacht.

HET PASSEN VAN NIEUWE SCHOENEN WAS BEGONNEN