Communiceren met hem lukt niet meer. Hij heeft Parkinson. Af en toe beweegt zijn mond, alsof hij wat wil zeggen. Maar er komt geen woord uit. Ik zit bij hem, het is als of hij wat wil zeggen. Ik doe mijn best om te luisteren, hem te begrijpen. Maar het lukt niet.
Dat is voor ons beide frustrerend. Er schiet een kort gebed door me heen. Heer, laat me hem begrijpen. Het lijkt niet te helpen. Misschien is mijn geloof te klein. Het enige wat ik nog kan doen is zijn hand vasthouden, laten weten dat ik er ben.
Wat was het een mooi moment, toen hij me ineens aankeek, mijn hand vastpakte, mijn naam zei en naar mij lachte. We hadden even contact.
Het lijkt een klein gebaar, maar het raakte mij. Dat zijn de mooie momenten die je meemaakt in een hospice. Daar doe je het voor!