Ik zie de laatste tijd steeds meer "personeelsadvertenties" waarin kerken/gemeentes op zoek zijn naar een voorganger. Iemand die voldoet aan het profiel, dat is opgesteld en die past bij die gemeenschap. Zoeken naar chemie tussen gemeente en voorganger, om samen te kunnen groeien.
Maar, vroeg ik me ineens af, zou er ergens een kerk zijn, die het aandurft anders te zijn, tegen de stroom in te roeien, tegendraads te zijn. Door een voorganger te beroepen die helemaal niet lijkt te passen bij die gemeenschap. Die anders is, anders gelooft en zijn geloof anders beleeft dan de meeste mensen in die gemeente. Vanuit de visie, dat verschillen in de gemeente zijn gelegd om van elkaar te leren, als je open staat voor de ander. Dat het in een gemeente niet gaat om het eigen gelijk, maar om de onderlinge liefde.
Samen ontdekken dat geloven niet makkelijk is en iets van jezelf kost. Maar dat je dan in staat bent om samen elkaars geloof te verdiepen, te verfrissen en te vernieuwen. Samen geloven en samen dat geloof vieren hoeft niet te betekenen dat je hetzelfde denkt of hetzelfde beleeft.
Samen de uitdaging aangaan, ontsnappen uit die kerkelijke bubbel van de eigen overtuigingen en dogma's. Dat vraagt durf en moed, vertrouwen dat God erbij is en dat God voor de gemeente zorgt. Verschillen in opvatting en beleving worden dan rijkdommen in die gemeente. Dat zou pas een Bijbels visie zijn. Wie zou dat durven of misschien moet ik wel zeggen, wie zou zoveel vertrouwen durven hebben?
Waar liefde woont, gebiedt der Heer zijn zegen.
